تا تا همين هفتاد سال پيش كه رضا شاه پل كورپی ((KORPI)) را در آستانه اشرفيه و بر روي رودخانه سفيد رود احداث نكرده بود ، آمد و شد بين بخش شرقي و غربي به كندي صورت ميگرفت چند تا قايق به نام لودكا مسافران بسيار اندك هر ناحيه را به دشواري جابجا ميكردند كه اين هم در هنگام طغيان آب در پاييز و زمستان شايد از بيم غرق شدن مسافران اصلا صورت نميگرفت . اينطرف در شرق گيلان لاهيجان پايتخت جلگه اي ديلمان بود آنطرف هم در غرب فومن و بعد هم رشت پايتخت محسوب ميشد.

تازه چند سالي بود كه از سقوط حكومت شاهان صفويه كه بنيانگذار اين پادشاهي شيخ صفي اردبيلي با شيخ زاهد لاهيجاني معروف به گيلاني قرابت داشت و پس از مرگ شيخ زاهد بهترين مقبره را براي او در دامنه البرز در لاهيجان بنا كردند ميگذشت كه پايتختي گيلان از لاهيجان به رشت انتقال يافت، اما مردم اين دو ناحيه جدا از هم رغبتي به آمد و شد با هم نداشتند .

حتي وقتي پل كورپي در آستانه اشرفيه تنها راه اصلي و بين المللي آمد و شد احداث شد باز تردد به كندي صورت مي گرفت . در همه اين سالها بعد از احداث اين پل تا اواخر دهه سي ، يك ميني بوس در گاراژهاي رودسر ، لنگرود و لاهيجان ساعتها توقف ميكرد تا ده پانزده نفر شرق گيلاني پيدا شوند و بخواهند به رشت و يا غرب گيلان بروند .

همين عدم ارتباط بين اين دو ناحيه سبب تفاوت آشكار گويش زبان گيلكي بين شرق و غرب گيلان شده است . عدم ارتباط تازه دليل تفاوت گويش بسياري از آباديها در سراسر گيلان و مازندران شده است . اما چون پايه اصلي زبان همه مردم گيلان گيلكي است و مردم سراسر گيلان از واژه هاي مشتركي در گفتار استفاده ميكنند هيچ مشكلي در فهم گويشهاي نواحي مختلف گيلان براي گيلانيها پيش نمي آيد.

به نقل از كتاب زندگي و موسيقي - ناصر وحدتي